با سلام

تا حالا شده عظمت یه بنایی یا ساختمانی بگیرتت؟؟

مثلا بری داخل یه ساختمانی ببینی اهههههههههههههههههه چقدر بزرگه چقدر زیباست

هر چی تو اون ساختمان بمونی بیشتر  بزرگی اون و کوچکی خودت را حس می کنی

اگه بری بینیت را بچسبونی به دیوارش و نزدیکتر بری و غرقش بشی دیگه هیچ!!!! می بینی یه دیوارش فقط چقدر بزرگه

خلاصه هر چی غرقش بشی احساس حقارت می کنی!!!

ولی همین ساختمان را وقتی میایی از توش بیرون میری یه 500متر عقبتر بهش نگاه می کنی می بینی نه بابا اونقدر هم بزرگ نیست

وقتی میری بالای یه کوه بهش نگاه می کنی می بینی بابا اینکه لای دوتا انگشت جا میشه!!!

اگه بری سوار هواپیما بشی و از بالا بهش نگاه کنی می
بینی اینکه اندازه یه قوطی کبریته  تازه نه اندازه یه نقطه است و یا اگه
بری بالاتر مثلا کره ماه می بینی کل کره زمین اندازه یه توپ پینگ پونگه!!

بله دوست من همیشه سئوال بود برای من شهید چگونه شاهد شد!!!!

انسانی عادی مثل حضرت آیه الله العظمی بهجت و بقیه عرفا چگونه اولیاء الله شدند؟؟؟

وقتی خوب فکر کردم دیدم بله اینها رفتن بالا و از بالا به زمین و دنیا نگاه کردند و لذا راحت دل بریدند

چون واقعا از اون جایی که اونها نگاه می کنند دنیا خیلی کوچیکه!!!

دنیا برای کسی بزرگه که توشه و غرقشه و لذا هی عظمت دنیا می گیرتش!!!

اینجا بود برام یه خرده ملموس شد این جمله حضرت امیر که دنیای شما از عطسه بز اخفشی نزد من بی ارزشتر است....

دوست من !!!!

ما زبالاییم و بالا می رویم

ما زدریاییم و دریا می رویم

ما زاینجا و زآنجا نیستیم

ما زبیجاییم و بیجا میرویم

جامون اینجا نیست بیخودی نخواب توش چون جای خوب طولانیت جای دیگه است...

الهی داغ کربلا نبینه هر کی داغش کنه