سنگي که درد سکون کشيده بود رفتن را ميشناخت و کرمي که دراشتياق دويدن سوخته بود دويدن را مي فهميد و درختي که پايش در گل بود از پرواز بسيار مي دانست!****
انها از حسرت به درد رسده بودند و از درد به اشتياق و از اشتياق به معرفت...

قشنگ بود سيد...و قابل تعمق ....
تا خدا راهي نيست ....

خيلي قشنگ بود از خودتونه؟

هميشه بايد اموخت از اينکه از چه کسي ياد مي گيري هم مهم هست
واقعا هر کسي چيزي رو نداره قدرشون بيشتر مي دونه و ارزش داشتن بهتر مي فهمه
موفق و پيروز باشيد
ياعلي