امام صادق علیه السلام مى فرماید:
اگر
شرابخوار به خواستگارى آمد نباید او را پذیرفت ، چون صلاحیت ازدواج ندارد،
سخنانش را نباید تصدیق نمود، هرگاه براى کسى واسطه شود نباید او را قبول
نمود. و نمى توان به او اعتماد کرد، هر کس به شرابخوار امانتى بسپارد
چنانچه از بین برود، خداوند به صاحب امانت پاداشى نمى دهد و امانت از دست
رفته او را جبران نمى کند.
سپس فرمود: مایل بودم شخصى را سرمایه بدهم براى تجارت به کشور یمن برود، خدمت پدرم حضرت امام باقر علیه السلام رسیدم و عرض ‍ کردم :
مى خواهم به فلانى براى تجارت سرمایه بدهم ، نظر شما چیست ؟ صلاح است یا نه ؟
فرمود:
مگر نمى دانى او شراب مى خورد؟
گفتم :
از بعضى از مؤ منین شنیده ام مى گویند او شراب مى خورد.
فرمود:
سخنان آنان را تصدیق کن ! چون خداوند درباره پیامبر مى فرماید: پیغمبر به
خدا ایمان دارد و مؤ منین را تصدیق مى نماید، بنابراین شما باید مؤ منین
را تصدیق کنى .
آنگاه فرمود:
اگر سرمایه را در اختیار او بگذارى ، سرمایه نابود شود و از بین برود خدا تو را نه اجر مى دهد و نه امانتت را جبران مى کند.
گفتم :
براى چه ؟
فرمود: خداوند مى فرماید:
لا تؤ توا السفهاء اموالکم التى جعل الله لکم قیاما ⁽⁴⁸⁾
اموالى را که خداوند آن را مایه زندگیتان قرار داده به نادانان ندهید.
آیا نادانتر از شرابخوار وجود دارد؟
پس از آن فرمود:
بنده تا شراب نخورده همیشه در پناه خدا است و در سایه لطف او اسرارش ‍ پرده پوش مى شود.
هنگامى که شراب خورد سرش را فاش مى کند و او را در پناه خود نگه نمى دارد.
در این صورت گوش ، چشم ، دست و پاى چنین شخص ، هر کدام شیطان است او را به سوى هر زشتى مى برد و از هر خوبى باز مى دارد