چگونه می شود به امام رضا نزدیک شد از طریق رضا

اگر می خواهید با اهل بیت ارتباط  برقرار کنید بایستی به صفت اون فرد که منتصب است نزدیک شویم. مثلا وقتی به صفت حضرت علی (ع) نزدیک می شیم در حقیقت به خودش نزدیک می شیم.

بزرگترین صفتی که میان اهل بیت است کلمه رضا ست که کلمه بسیار مهم و بزرگی است. خدا رو شکر می کنیم که ما رو بچه محل و همسایه کسی قرار داده که این شخص به صفتی منتصب است که آخر رسیدن به خداست. ما بیشتر از راه روایی به این قضیه نگاه می کنیم اما امشب قصد داریم از دید دنیوی به این مسئله نگاه کنیم.

دستور العمل برای رسیدن به رضا در دنیا:

آیا رضا صفتی است که فقط و فقط باید بشینیم که اهل بیت بدن یا عادات مادی را هم باید رعایت کنیم. مثلا می گیم امام رضا باید بطلبه که به زیارتش بریم که یقینا و قطعا همینطور است. یا کسی که در ایام شلوغ سال برای دزدی به مشهد میاد این هم یک جورطلبیدنه. اما اگه تو هزینه ای رو جمع کنی باید تلاش داشته باشی، وقتت رو تنظیم کنی و روی نفست پا بذاری و در بهترین شرایط سال از شهری به شهر دیگه ای بری.

بعضی وقتا من و شما برای رسیدن به رضا از راههای مادی استفاده نمی کنیم و فکر می کنیم فقط باید استغاثه کنیم و پیشانی به خاک بمالیم تا امام رضا نگاه کند قطعا همین طوره اما چیزای دیگه ای هم هست.

زندگی امروز بشر زندگی سختی شده. نگاه می کنید به شهر ها به محله ها به فامیل و خانواده ها و اشخاص می بینید چقدر مردم به سختی زندگی می کنند.

به گفته مرحوم آیت الله جعفری این زندگی نیست این مردگی است.

عموم مردم درست زندگی نمی کنند.چرا؟ چون حتما یک چیزی باید اضافه شود. چی؟ چیزی که ما گم کردیم.

یه عده هویت خودشون رو گم کردن طرف گیجه اگر بهش بگن آیا الان حاضری به آمریکا به فنلاند یا کانادا سفر کنی می گه بله در حقیقت هیچ وابستگی به زمینی که درش حرکت می کنه نداره. انسانهای بی مرزی هستند بی هویتند اصلا براشون فرقی نمی کنه کجا باشن و این گونه افراد هر چقدر هم که صاحب مقام باشن باز هم افراد بی هویتی هستند.می گن مگه خلیم دراین زندان دنیا یه زندان دیگه ای واسه خودمون درست کنیم.اینقدر نگران خودشه که جایی برای نگران شدن واسه دیگران نداره.

یه پرفسور غربی می نویسه:وقتی که به من گفتن ازدواج کن گفتم چرا ازدواج کنم؟که یه احمق دیگه ای مثل مادرم یه احمقی مثل من و متولد کنه!

که این آخر بی هویتی است. البته این اقا بین همه بی هویتها یه حسن داره که فهمیده توی این دنیا خبری نیست.

گمشده دوم:انسانیت

در جهان امروز انسانها ابدا ارزشی ندارن اون کسی که غرق در نعمته و افتخار می کنه الماس بر گردنشه اصلا براش مهم نیست برای رسیدن به این جواهرات چند نفر باید کشته بشن و اصلا براش مهم نیست این غذایی که می خوره حاصل استعمار و استثمار افراد فقیر و بد بخت است که چه سختی هایی کشیدن.

در جهان امروز وقتی به تو نگاه می کنند که جیبت قطور باشد؛ ارزش افراد به یک شمارست که در حساب بانکیش چقدر پول است.قبلا انسانها ارزش داشتند در حالی که آدمی که امروز لخت و فقیر باشد هیچ ارزشی در نظر جهان امروز ندارد.انسان در فلسفه غرب اصلا ارزشی ندارد مگر اینکه چیزی از دنیا بهش آویزون باشه.

بهلول و هارون الرشید رفته بودن حمام؛ هارون الرشید به بهلول می گه من چقدر می ارزم؟بهلول بهش می گه پونصد درهم ؛ هارون می گه این لنگ من فقط پونصد درهم ارزش داره بهلول بهش میگه منم فقط همینو حساب کردم.

گمشده سوم : دیانت

معلوم نیست در این جهان مردم کدوم خدا رو می پرستند؟!به موحدین واقعی هم که می رسیم می بینیم که دین لقلقه زبان آنهاست.مثلا در زمان امام خمینی رئیس جمهور آمریکا(کارتر)از خدا و پیغمبری می گفت که اصلا بهش ایمان و باوری نداشت.امام فرمودند کارتر اسلام شناس شده و می خواد بر عروة الوثقی شرح بنویسه.

بنده ای که فریاد می زنم بر درد زینب(س) و صورتم رو داغون می کنم ؛ چنان بر سر سفره های شام و غذا های چرب و نرم لذت می برم که انگار نه انگار . برای رقیه (س) سالها گریه می کنم اما یک بار در عمرم یک رقیه شهرم را در نیافته ام.

هر چه جلو تر میریم دریای دین وسیعتر می شه اما کم عمق تر.

الان همه گریه کن امام حسین اند،دین خیلی باز شده اما عمقش کم شده.

گمشده چهارم: ولایت (چه ولایت ائمه چه ولایت فقیه)

سال رسول اعظم گذشت شعارها زیاد اما مطالب هیچ. صحبتهای رهبر فقط تکرار می شن نه عمل. امروز بعضی از ما برای تبرک میریم پیش امام با چهارده تا سکه عقد می کنیم ولی بعد می گیم این باطله ؛ می کنیمش پانزده هزار تا سکه.

گمشده پنجم: رضایت

رضایت که بالاتر از ولایت و حلقه گم شده بشر است. بشر امروز راضی نمیشه. بشر امروز یه فرقی کرده: درجه ی رضایت مادیش خیلی بالا رفته، یا نه! اصلا بهتره بگم بشر امروز اصلا راضی نمیشه.

 قبلا آخر تفریح این بود که سیب زمینی و ترشی برداریم ببریم حموم، کلی هم کیف می کردن ، با این حموم عمومی خستگی شون هم رفع میشد. بشر امروز از صبح تا شب می خوره و می خوابه و تفریح می کنه، آخرش هم می گه اَه، اَه! چه دنیای گندیه!

شرط زیارت هر امامی نزدیک شدن به صفت امام است.

سررشته تمام مسائل دنیا و گمشده ی حقیقی ما برمی گرده به این نکات (هویت، انسانیت، ولایت، دیانت) گمشده ی حقیقی رضایته. اگه رضایت بیاد، همه چی میاد. میگن اگر تمام امام ها رو زیارت کنی، امام رضا (ع) رو زیارت نکنی، زیارتت کامل نیست. همه جور سمیناری داریم، سمینار فقرزدایی، عدالت، ... اما یه سمینار درست در مورد رضایت مندی نداریم. اگه یک سمینار درست ترتیب بدیم به نام رضایت مندی همه چیز درست میشه.

تعریف رضایت:

 رضایت یک احساسه، احساس این که تو در این احساس نیاز به جایی یا چیزی نداری. رضا از صمدیت و غنا گرفته شده. چون انسانی که راضی هست نیازی به چیزی نداره. میشه بهش بگیم سعادت یا خاطر آسوده یا آرامش حقیقی.

نکته ی اول:

آیا دنیا می تونه برای ما رضایت ایجاد کنه؟ نه!. به دو دلیل:

دلیل اول: بسیاری از دنیامداران هستند که راضی نیستند توی دنیا مقام، موقعیت، قدرت، ثروت دارند اما راضی نیستند.

دلیل دوم: دنیا وقتی به شما رو می کنه که تنوع طلب شده باشی. دنیا اگه بیاد سراغت، یعنی تو قبلش به این تنوع طلبی رسیدی. دنیا اگه بدونه با یه آرزو سیر میشی و میری سراغ آخرت، سراغت نمیاد و مقاومت می کنه. یک تومن نمیده تا مطمئن نشه منتظر بعدیش هستی.

رضایت یعنی بشین و راضی باش و منتظر چیزی نباش. آخر رضا، اهل بیت و آقا علی بن موسی الرضا(ع) هستند ، می بینیم که از دنیا اصلا بهره ای نبرده اند. یعنی دنیا داشتن دلیل بر رضا داشتن نیست. آخر راضی ها زینت (س) و حضرت زهرا (س) هستند که بهشون می گیم ام المصائب. آنهایی که از دنیا راضی اند، بیچاره ها و کسانی اند که مضطرند.

نکته دوم:

شرط این که انسان به رضا برسه اینه که اهل فکر باشه. یعنی ب بسم الله توی اولین قدم آقا کمکت می کنه به شرط این که قلبت رو به استخدام خودت دربیاری و عقلت شروع کنه به فعالیت.

 ما یه دونه ذهن داریم و یک دونه عین. ذهن در ذهنت می گذره و عین یعنی واقعیت. مردم یکی تصورات رو تو ذهنشون می گذرونند و یکی هم واقعیت. اول باید بفهمیم این از کجا میاد ؛ تصورات یا ذهنیات. رضا از ذهن میاد، یا از واقعیت. ذهن ما رو راضی می کنه یا واقعیات جامعه. آیا بنده برای این که احساس کنم آدم خوشبختیم باید منتظر باشم دنیا یا مردم خوشبختی رو بهم بدن یا خودم توی حرم امام رضا(ع) بشینم و بعد از دو سه ساعت فکر کردن، خوشحال و راضی برگردم؟!

امشب اگه بهت بگن یه غذایی برای شما در نظر گرفتیم که این غذا، جوری تهیه شده که بر تمام حس چشایی شما اثر می ذاره، راحت الحلقوم و راحت الهضمه اما این غذا از نظر خوشمزگی درجه ی پنجم باشه، شما فکر می کنید بهترین غذاست. اما اگه برات ذهنیت بد درست کنن، حتی اگه بهترین غذا هم باشه، فکر می کنی بدترین غذاست.

اول: رضایت ذهنیه

مثلا در مسائل معنوی باید به خودمون بگیم انشاءالله آقا تحویلم می گیره، هر چی میگم می فهمه، ایشالله میرم حرم یه نماز باحال می خونم... مطمئن باش که این ذهنیت توی زیارتت اثر مثبت داره.

اما اگه بگی امام رضا(ع) باهام قهره ، حوصله ام رو نداره ، اصلا شاید درا بسته باشه و ... ممکنه اون شب خوابت بگیره و اصلا نری حرم.

 بعضی وقتا فکرت باید کار کنه. رضایت یک وجود ذهنی است و این ذهن توست که تو رو راضی می کنه. تو باید این قدر کلاست بالا باشه که تا به مقام خدایی نرسی راضی نشی.

 دوم: شناخت دنیا

این جا دنیاست! بهشت نیست!

 فکرت باید کار کنه، توقعت رو با موقعیتت میزون کن.

کودکان! نوجوانان! دنیا قواعد خودش رو داره. برخلاف این قواعد به جایی نمی تونی برسی. این جا بهشت نیست! رضایت مادی تا چه حد؟! بیشتر از این خبری نیست. عالم پروانه ای وجود نداره. دنیا از این نرمتر و گرمتر نمیشه. روغن از این چربتر و عسل از این شیرین تر نمیشه!

اینجا دنیاست. باید فکر کنیم این جا هر چی هست همینه. دنیایی که امروز وقتی شب شد بعضیا نیستند. دنیایی که امروز بعضیا روی صندلی نشستند و فردا ممکنه صاحب اون صندلی نباشند. توی راه رفتن به حرم، ممکنه چهارتا سختی ببینی و چهارتا خوشی. تو باید بدونی چه خبره.

 دنیا تستی نیست، تشریحیه! سخته! سختی داره. تمام آرزوهات سختی دارن. عاطفه، عشق، مادیات، لذات شهوانی همه معنای دنیایی دارن، بهشتی نیستند. زیباییهای دنیا یه حدی داره، دنبال زیبایی هایی که تو رو سیر کنه نگرد.

حضرت رسول (ص) می فرماید: اگر شما می تونستید مثل من دنیا رو بشناسید راحت تر بودید.

دنیا همینه و دیگه از این بالاتر نمیشه، رضایت یعنی از دنیا بگذری. رضایت یعنی این که از خدا بخوایم توی این دنیا نه مادی زمین بخوریم و نه معنوی. باید بدونیم اینجا همه چی موقته... قرار نیست توش بمونیم.

 کسی که بدونه این جا دنیاست از این همه اتفاقات، آرامشش به هم نمی خوره.

عدم تلازم بین سختی و رضا

آدمی که راضی است سختی رو حس نمی کنه.

پیامبر فرمودند(اصول کافی جلد 2): خداوند با حکمت و فضل خودش، شادمانی را در یقین و رضا ، اندوه و ناراحتی را در شک قرار داده .

امام علی (ع): هرگاه آنچه را خواستی نشد، آنچه را هست سخت نگیر.

رسول اکرم(ص) در بحارالانوار، ج 73، ص 83 می فرمایند: اگر می خواهید به رضا برسید خود را مهمان دنیا فرض کنید. مهمان بودن یعنی اعتراض نکردن، وقتی مهمان هستی غصه نمی خوری، توقع نداری.

حب الوطن من الایمان، دوست داشتن خانه اصلی از ایمانه. حب الوطن یعنی انا لله و انا الیه راجعون.

آدمی که رفتنیه به چیزی توجه نمی کنه. شما در دنیا مهمانید، میسازید آنچه را در آن ساکن نمی شوید. جمع می کنید آنچه را که نمی خورید. آرزو می کنید آنچه را که بدست نمی آورید.

سوره نساء، آیه ی 77: متاع دنیا، چیزی که مردم توی دنیا دنبالش می گردن، خیلی کمه.

انسان باید مراقب باشه، عقلش رو به مرخصی نفرسته. یکی از اون چیزایی که باید از عقلت استفاده کنی تا به رضا برسی، مهارت و مقایسه است. قضیه ای در عالم وجود داره و راهی سریع برای رسیدن به رضا و اون هم استفاده از کلمه ی ارزشمند مقایسه است

مقایسه دو نوعه، یا صعودیه یا نزولی. یا صعودی مثبته یا منفی، یا نزولی مثبته یا منفی. طرف غصه می خوره که کفش نداره، اما کسی رو می بینه که پا نداره.

....